شعرهايي با لهجه دماوندي

 

پاييز دماوند

اگر خواستي تو بِيني اصل پاييز

بيُو يك دور دُماوند فصل پاييز

 

نَمِرَسِه به گردش رنگِ طاووس

مين صد شهر ايران هَسته عاروس

 

چاهار فصلش قشنگِه اين دُماوند

دُماوندي به خاكِش هستِه پابند

 

صداي روُنك و بِفتائن جُوز

صدايشُرشُر اُو بر دل ِ حُوض

 

بوي بَلگِ قشنگ جُوز دَرَّه

صداي گُوْ و ميش و مرغ و برَّه

 

عجيب پاييزي اون دوران ما داشت

چه حالي مهر و هم آبان ما داشت

 

پاييز فصل اُميد و عشق ما بُوْ

دُماوند قديم شَهرِ خدا بُوْ

 

مين جوها پي بَندَك مِگرديم

گَل بيدها پي قَنْدَك مِگرديم

 

ز ترس دشته بونِ ِ باغ بالا

مِداييم جوزَه صد لُكْ مين ِ تن جا

 

عجب عشقي مكد اون كسي كه يك هُو

مِدي يك جوز گُندَه در جوءِ اُو

 

دل و چشم جِوونها سيرِ سير بُو

بزرگيّ وَ سلام مخصوص پير بُو

 

ميتيم با قَزْغُون و گُودوش بادو

ز اُو انبار باغ مش رجب اُوْ

 

مشوكولي باكوچش از دَم ِ باغ

سگ گَلِّش چه خوب بو كي مُزو واق

 

مِكَنديمكوهَل ِ جوزَه با دَندون

مُخورديم تا تَهِش خوشحال و خندون

 

ز ترسمَدرَسَه با بَلگ ِ شاتوت

مِشورديم دست و بالَ عين ياقوت

 

مُبو تا عصر جمعه زود ميورديم

يَقوك ِ كُت رَ مشكافتيم مشورديم

 

چه آغوزهاي شيريني مُخورديم

باسه يك لقمه نون داغ مُمُرديم

 

فراوون ما مُخورديم سيب وميوه

دل از ياد قديمه عين جيوَه

 

زيرانداز ماها خاك خدا بُوْ

ريا و كينه از دل ها جدا بُوْ

 

كُلي پر از خروس و مرغ و جوجَه

شغال باغ مُزُو هي جيغ و زوزَه

 

آقام شوها باسين كه درس بَخونيم

ز هم شاگردي ها يك سال نمونيم

 

به داد و اخم و صدتا فن و ترفند

ما رَ كِد خاكِ پاك اين دماوند

 

اگر قرآن مدونم، اهل دينم

پسر يك پِيَري اين چنينم

 

تو كَلْ محمودَه يا رب رحمتش كن

خداوندا بهشتَه قسمتِش كن

 

بَرِ كِلْنَه چه شوهايي كه مارم

دبو تا من بَشَم چيلك بيورم

 

برنجَه مين قزغون دَم مِكَد زود

مخورديم اُوْ برنجه با دو من دود

 

شوهاي ِ باغ ما خيلي صفا داشت

تمام زندگي اصلا وفا داشت

 

چراغِ باغ همسايه مُزو سو

چراغ اُستْعَليجان اينو جو

 

مِكِد كَل فاطمه هر شو چراغِش

روشنايوُنَ تا بالاي ِ باغِش

 

مُشو ايم پيّ او با بيل و فانوس

مِكِدَم باسه آقا خودَمَ لوس

 

كُجَه ماشين دَبو، كشتيّ و بالون

خدايي بُوْ پاييز فصل عيالون

 

الان تو باغ بالا رَ نَمِيني

نه خونه باغ دره نِه جو و ديمي

 

دِيَه كَردُوْ دَنيِّ مين باغي

نداره آل، غلاج و دال و زاغي

 

تك توكدارِه ِملكَه اهل اين شهر

دماوندي كِدِه با خاك خود قهر

 

همه دنبال ماشين و اداره

بَبِه پرده حيا اَمروزَ­­ه پاره!!!

 

نَمِشو هيچ كسي دنبال اَنْگُم

دُماوندي كِدِه راهَه بِرار گُم

 

همه همسايه ها با هم رفيق بَنْ

دلا مين سينَه خيلي رقيق بَن

 

همه سير بَنْ صاحاب باغ مهربون بُوْ

توانگاري كه او فاميلمون بو

 

واسه دوتا چُقُلَه كي مُزو داد

دماوندي دَبو هر جا بُو آزاد

 

االان بَلگي دني تا بِفتِه در راه

الان باغي دنيّ و سايه ماه

 

همه جا هسته ديوار دور باغات

خدايا بِفتاييم در بند آفات

 

بيامرز اهل و نااهلَ خدايا

نِشون ده تو راه سَهلَ خدايا

 

پاييز از شهر ما گويا بَبو سير

به پاييزش موتم صد بار تكبير

                                   اسماعيل حاجي آخوندي (صباي دماوندي)

-------------------------------------------------------------------------------

عاروسي هاي قديم

 

بَرَسي دوشْنَه به من يك دونَه كارت عاروسي

                       عاروسي خيلي خُبه هَمَّه مُنَن ديدَه بوسي

هَمِه زن ها دو سه ماهه كه به فكر هَديِن

                       كه به تن چيز بپوشن تا حالا مردم نَديِن

يكي هر روز درِه در فكر كوش و عطر و قِرِش

                       يكي در فكر اينكه مِش كُنِه موشَه يا فِرِش

مرد بيچاره سر ِ كيسه رَ بايد كُنِه شُل

                       نمدونِه چو كُنِه داره مِبو دينَه و خُل

عاروسي هاي قديم اين قِر و قُمپُز رَ نداشت

                       جَوون بيست ساله مون اين فيس و اين پُز رَ نداشت

اتگاري قندَه دارن در دل دوما اُوْ مُنَن

                       نَمِدونن چطوري فاميلا روزَه شوْ مُنَنْ

سر عاروس و دوما نُقل و گل و پول دَپاشين

                       بويين انشاا... به پاي خودتون پير بباشين

قديما خيلي عاروسي بي ريا و ساده بُوْ

                       اون همه رسم خوبِ شهر ماها پس چه بَبُوْ؟

باركَ الله به كسي كه عاروسي سادَه ميرِه

                       باسن ِ فاميل و مردم، باسن ِ كس مميرِه

همه دنبال طِلا و زال و زنبيل دَنَبَن

                       پي ِ صد جور ميوَه و شربت وآجيل دَنَبَن

چه خوبه  هر روزَه مردم عاروسي داشتَه باشَن

                       كوچيكا وقتي بزرگتر ميا از جا پا باشَن

الهي مجلس ِ ختمي و عزاداري نَبو

                       الهي گريه نبو، غصه نبو، زاري نَبو

بَدونين قدر هَمَ، هِيْ نُوْ كه حق هسته با من

                       نيه معلوم كه تو فردا دري اين دنيا يا من

عاروسي شادي داره هي گله از هم نكنين

                       مين ِ اين جور مجالس خنده كم كم نكنين

هانيشين پُز هادين و سينَه رَ پُر باد بكنين

                       دل عاروس خانم و شادوما رَ شاد بكنين

قديما رسم و رُسوم خيلي قشنگ اِجرا مُبُوْ

                       مين ِ دل هاي هَمَه رنگ خُدا پيدا مُبُوْ

سر سفره مين يك ديس، هَمِمون تُك مُزوايم

                       رو به قبله، مين جو كي ماها پُرتُك مُزوايم!

يه دونَه نون اَگَه اِفتا بُوْ زمين ماچ مِكديم

                       سي نفر خربوزَه اي رَ شُتُري قاچ مِكديم

ياد كربلا مِكد هر عيالك اُوْ كه مُخورد

                       غصه قَبر دَنَبُو، هر كسي مِفتا و مُمُرد

زمون ما پَسينه كابينت و هودي نداشت

                       جازِن و كِلا دَبُوْ، كِلْنه اَصِش دودي نداشت

آقا مجد طاب ثُراه، صُب ميمو از بالا بازار

                       تا فرامه پياده، اَصلا نبو چيزي سوآر

صُب زود از كاسبا حالي و احوالي هاميت

                       دست اون كس كه نداشت مالي و اموالي هاميت

هامِنيست روزاي ِ جشن، مين ِ خونِش بنده خدا

                       مُشو ايم روبوسي اِش او به ماها عيدي مِدا

اوني كه نون مِدا يك شهره، الان نم چه ببه

                       چرا اوضاع تَموم فاميلا هَمْچِه بَبه؟

بعضي ها آوِزونِه سُك تا سر لَوشَه هَلا

                       داره يك ماشين شيك و سه كيلو شمشَ طِلا

به كمر داره موبايل و به خونِش زنگ مِزَنِه

                       كه خانم سوزن گُندَه بوتي اسمش تَمَنِه؟

موقه خنده، ليش ِ او هي مِچَكه از دَگِ او

                       تالاجِي اِستاخونِه، پِيداءِ از دور رگِ او

نَمِتونه هانيشِه روي زمين لَف بَزَنِه

                       مين ِ يك مجلس شادي نَمِشو كف بَزَنِه

جَوون و مرد و زن، امروزه بايد خاكي باشن

                       پي صد جور كارِ خوب، صبح زود باز جا پا باشن

تا باشه شادي باشه، گرچه گِروني نَمِلِه

                       ديد و بازديد دَباشه، گرچه فِلوني نَمِلِه

                                   اسماعيل حاجي آخوندي ( صباي دماوندي)

-------------------------------------------------------------------------------

تقديم به بهاران دماوند

 باهار بيمو به ديدار دُماوند

منم پيوسته بيمار دُماوند

 

عاروسهخوشگل ِ اُستان تهرون

وليتهرون ِ شيمار ِ دُماوند

 

دل همساياهاش از دست او خون

عجب كوتاهه ديفار دُماوند

 

مُواَنْ ماريِّ پر از خط و از خال

نداره زهري اين مارِ دُماوند

 

ميا هر شُو به گوش اهل شهرش

عجب سوزي ز روبار دماوند

 

دل مرد و زنِش صافه چنان تار

شُو و روزش همه تارِه دُماوند

 

وجودش لاغر از غمباد و دردِه

دليلش، بسكه غمخوارِ دُماوند

 

گلش بي بُو، گلابش مال تهرون

چه نرمه تيغ و هم خار دُماوند

 

غريبه چون مياد دورِش مِگَرديم

خودي رَ كم هوا داره دُماوند

 

يارو بَرّه ميا آخر مشو قوچ

عجبخوش مرتع ِ لارِ دُماوند

 

چه فرغون ها بَبُو بنز و بي ام و

از اين آشفته بازار دُماوند

 

ماها بي خود بَبيم از هم ديه سير

صفا و عشقه اَنباره دُماوند

 

دلم گرمِه فقط بر اين كه الان

يكي فرمونَ خوب داره ⁽¹⁾ دُماوند

 

دلش درياي لطف و مهربوني

عزيز و يار سالار دُماوند

 

امامِ جمعه داره از خودش ماه

همِشَك هسته در كارِ دُماوند

 

به حق آيينه تقوا و دانش

دِلِش چون درياچه تارِ دُماوند

 

اگر هستي تو اهل دانش و دين

نَكَن دل تو ز ديدار دُماوند

                                   اسماعيل حاجي آخوندي (صباي دماوندي– اسفند 78 )

(1) فرماندار خوب دماوند

-------------------------------------------------------------------------------

دنياي ديَه

اي خدا نَم چرا دنيا بي سر و پايِه ديَه

     غم و غصه باسه من يك جوري سرمايِه ديَه

من از اين خاك بَبَم سير، به من او بَرَسون

     مَنَه از شهر دُماوند بَبُر جايِ ديَه

گوش من كر ببُو از وعده سرخرمنِ دل

     بازكن چشم مَنَه جانب دنياي ديَه

مينِ دنيا ضرري كه من هادام، هيشكي نَدا

     مين كلّم مِپاچم يك سر و سوداي ديَه

شهر ما اون موقاها هَمَه جا آفتاب كَشَه بّو

     نور خورشيد چه بَبُو، آخ همه جا سايه ديَه

از مين كيف و سر سُفراها بركت بَشوءِ

     شير گوها همه كم چربي و بي ماِيِه ديَه

پسر امروز پيَر و مارَه نمشناسه، چرا؟

     يه چيز عادي  ببه آزار همسايه ديَه

خُنه هم كم مِشَن امروز فاميل و دوست و رفيق

     مشو يك پا جلو، اما نمشو پاي ديَه

اگه از خود بوء اين كار غلطه، گوش نَمونيم

     غريبه وقتي مِگو، انگاري اون آيه ديَه

اي «صبا» بيخوي هي شعر دماوندي نساز

     غير از اين من ندارم از تو تَمناي ديَه

                                   اسماعيل حاجي آخوندي (صباي دماوندي)

-------------------------------------------------------------------------------

 غزلي به لهجه دماوندي

 دل ما نَمْ چرا بيدار نَمبُو

از اين دلبستَگي بيزار نَمبُو

 

زمين دل مُخوا باروني از اشك

كه صحرا سُزْ، بي اويار نَمبُو

 

دُعاينِصفِ شو گنجي ِ، امّا

دلم نالون به شُو تار نَمبُو

 

با يك نيكي موخِيْم باغ بِهِشتَه

زميني با يِه گل گلزار نَمبُو

 

عملها كم توقعها فِراوون

جُلَك باسه كسي شِلوار نَمبُو

 

بايد آماده بو دل باسه حق كه

چمن سرسبز در سرهار^* نَمبُو

 

نَديِه كس از اين دنيا وفايي

كه خالَه باسِه هيچكس مار نمبو

 

محبت چون بَشو از قلب مردم

عاروس همسفره با شيمار نَمبُو

 

بُوتَم شعري كه از اعماق دل بو

از اين بهتر ديَه اشعار نَمبُو

 

خداوندا به صابر رحم كن كه

ايشاالله بعد از اين تكرار نَمبُو

                                   مرتضي اسدالهي (صابر - سروده شده در سال 1369)

 

* مكاني در كنار كوه تل كمر، شمال غربي دماوند

-------------------------------------------------------------------------------

اشعار محلي

 

از ماتم هجران تو خون گيريَهْ مُنَمْ

مِثل سُلَشُور پشتِ بُوْن گيريَهْ مُنَمْ

بِنْگِسْتي مين ِ دِل ِ خونيَم تو غمي

كه از سر شو تا به اَذون گيريَهْ مُنَمْ

                                             مرتضي اسدالهي (صابر)

-------------------------------------------------------------------------    

واسه اينكه خُبُ بَدِ ماها

همين اَمروزروز بَبُو پيدا

 

آرزويي دارم كه با تو مُواَم

اي خردمند عاقل و دانا

 

كاش آيينه اي دَبُو اَمروز

وامُداشتيم روبرو فردا

                                   جواد حاج آخوندي

-------------------------------------------------------------------------

مناظره توتك وحلوا

 

يك لَتَك حلوا مِگوت يواشكي به توتك

بَپّا كه نُغافلي نخوري اَ يارو پاتك

 

توتكِ خوش خط و خال هِر بَزو زير خنده

مِينَم كه داره مِپّا هر دو مونَه يواشك

 

صاحب مجمه چار چشم مِپّا ما دو تا رَ

غافل از اينكه بايد تارف كنه به مردك

 

نكُنِه كمر دَبسته به قتل حضرتْ آقا

فعلاً كه پينه بَيته همه چي رَ اندك اندك

 

قيسي و لبلبو رَ با نَشكَنك چپو كِد

هورت مِكَشه چايي رَ عينهو مثل اُردك

 

نوبت ما كه بَبو رِسمونَ مفتي مِينه

اگر بَبه بريزه از يَخَه مين ِ خِشتك

 

آخ از اون لحظه كه هر دو رَ تارُفِش كِد

دست به حلوا بَبرد تا بَزنِشه محك

 

توتك بيچاره رَ صاف زَمينا دوهون

حلوا صداشه مِشنافت كه لِه بَبَم مين ِ فك

 

حلوا رَ مين مشتش فشار مِدا نرم ببو

ناله مِكد توتك جان مُخُورِه مَنَه بي شك

                                             جعفر ملااكبري ( نامي)

-------------------------------------------------------------------------

غزلي به لهجه دماوندي

حلوا حلوا دُهون شيرين نَمبو

          دل بِرِهنَه به فكر دين نَمبُو

اسب اگر داري فكر زينش باش

          با جُبِ پارَه اسب زين نَمبُو

با شعار و پُز و اِفادَه و حرف

          مملكت دارِ مومنين نَمبُو

تا حقيقت عمل نَبِو والله

          واسِه مردم خدا يقين نَمبُو

تا نَبُو حكم حق به حق اجرا

          روزگار اينه غير از اين نَمبُو

خون دلها بَخُورد عقيق سرخ

          آخَه هر سنگ كه نگين نَمبُو

حرف حق (نامي) از قديم تَل بُو

          حلوا حلوا دُهون شيرين نَمبُو

                                             جعفر ملااكبري ( نامي)

-------------------------------------------------------------------------------

 

بهاريه دماوندي

 

چرخَ ريسَك بَبِه پيدا وُ هانيستِه لُو سُلْ
خبرِ فصل بهارَ مِدِه با بيمَنِ گُلْ

 

بابُوك گُل بَكِدِه چشمِ بنفشَه بَبِه باز
مثِ بارون مِچَكه اُو اَ نُوك شاخه كُلْ

 

يارو دَسْمال مِكشِه شيشه ها رَ لو هُلُم 
جا لَچّك به سَرِش دَپيتِه يِه اَنْديَه جُلْ

 

بَبِه بَرْفِ كوُهُ و دَرْ اُو و سرازير مِبُو
مين روبار مزنه سنگ به سنگ عين دُهُل

 

بَبِه راه و روز مردم چالَه چُوله گِلُ و شُلْ 
مُواره روز و شُو و كوچَه مَحْلَه پُر گِلْ

 

اُو روبار مِزنِه كَلَّهُ و از كوه ميا
پاري وَختا مِزَنِه لَمْپَر وُ تا قاييده پُلْ

 

اَيالون حال ندارن جَستكُ وخيزك بَكُنَنْ
هَله هُولَه مُوخُرَن هَمَه بَبَن گِردُ و تُپُلْ

 

قديما يادش بخير حال وهوايي ديَه بُو
اشك شوق روزگار اَ چشمِ چشمه مُزُو قُلْ

 

لُو چشمه پسرا و دخترا كوزه بدست
پسرك اَزْ مينِ چشمه به نومَزِش مُزو ذُلْ

 

صدا برّه و بزغاله به كوه و در و دشت
بهتر از گروه كُر بُو ميمُو گَلَّه اَ كُهُلْ

 

بونگ خر در چمن انكرالاصوات حَمير
نبو راستي بهتر از آژير مُمْتَدِّ اُتُولْ

 

مُخوام اين لهجه فراموش نَبو آي جَوُونا
نكنه پشت سَرم بويين كه «نامي» بَبِه خُلْ

 

                                                     جعفرملااكبري (نامي)

 

كُل: درخت مو - هُلُم: بلندي - قاييده: اندازه 
كُهُل: زاغه - سُل: ناودان - حمير: الاغ

-------------------------------------------------------------------------------

اشعار محلي

 

دلم در كنج تنهايي ببو تنگ

                  زمونه بر پر و بالم بزو سنگ

گهي از غم منالم گاهي از درد

                  گهي با بخت و با طالع كنم جنگ

                      * * *

لئالي جان تنت گر هسته رنجور

                  بشو شكر خدا ركن همه جور

كه از اين چرك دنيا پاك ماشي ⁽¹⁾

                  مكوفند رخت چرك با هلاشور ⁽²⁾

                                                           لئالي دماوندي

(1)     مي شوي

(2)     چوبي كه در قديم براي شستن البسه، بر روي آن مي كوبيدند.

-------------------------------------------------------------------------------

   خوء ناز

 

از دُماوَند بَشُم غَريبَه ديار

دور باشَم مدتي ز رنج و فشار

 

بعد چندي كه من دَبَم غُربت

زِيْدي بيمو خونِم باسُه ديدار

 

صورتِش عين سيب شِمروني

دل خوش و شادِمون وخوش رفتار

 

بوتَم از شهر و موطِنم چه خبر

چه خبر از عشيرِم و زِ  تبار

 

بُوْت كه جات خالي اي دُماوندي

كه دُماوند يك بهشتِه بِرار

 

دَني اِي تا كه بيني با چِشمت

مِريزِه شيريني زِ هَرْ ديوار

 

زَمينايي كه داشت مُبُو ويلا

هَمَه تبديل بَبِن به گندم زار

 

قبر شيخ شبليَ كِدِن تعمير

نيِه اونجَه طَويلَه و انبار

 

پاي ديوِ سپيدِ در بَندِش

به قول ميرزا تقي بهار

 

بَبِه يك پارك بازي عالي

در پلور و كنار سد لار

 

انجمن داره بس ادب پرور

بَبِه اُونجَه ولايتِ اشعار

 

مردُمِش از هميشه مردم تر

نَمِسازَن ز خشت يك دونَه مِنار

 

حرفَ بيخود چهل كلاغ نَمونَن

هَمَه مِهمون نوازو مهمون دار

 

هر كسي هستِه فكر كار خودش

تَرَه بارََه نَمِرْفوشِ نجار

 

در شب شعر اگر تو كَفْ بَزَني

نَمواَن يارو هسته از كفّار

 

مواَن الان كه كف به جور نُمرِه

كه مِدِه مستَمِع به شاعر بار

 

شو نشيني زياد ببه دورَهَم

ديد و بازديد مِشَنْ سر افطار

 

شو چَرَه از قديم بَبِه بهتر

سيب مشكي لبْ لبو و اِنار

 

توتك و حلوا لوزي و مَزْگَه

بلگه و نَشكَنَكْ هزار تا هزار

 

نو عاروسا مِشَنْ هَمَه خونِه بخت

بدون ترس و وحشت از شيمار

 

ديم به ديمه الان كوش ِ جاري ⁽¹⁾

هستن الان مثال دوتّا خوآر

 

مجلس زنها در عزاي حسين

نِيِه جاي گزارش اخبار

 

دِيَه مشكيجه مثل اون وقتا

نِيِه جاي تخلّي اِدرار

 

مين بوسها يِه ضرب مِشَنْ تهرون

با نَمِسْتَن كُنَن كسي رَ سوآر

 

اگه بارون بوآره هَشْدَستي

هيشكي از ترس سيل نَمونِه فرار

 

بِيو يك دور بَشيمْ به يك اُرگان

از پايين تا جناب فَرمون دار

 

يك دَقَه كارِتَ مُنَنْ زود حل

هَمَه فكرَنْ كه حل بَبو اين كار

 

هَمِشَك حق به حقدارش مِرَسِه

پارتي بازي دَني مين هيچ كار

 

ماشيناي پلاك پنجاه و يك

هَمَه اِستانْ به غير ساعت كار

 

دِيَه رانندش اون جوري نَمِشو

مين ِ خاكي و چالَه دنده چهار

 

سركشي ها مُنِه دكونْ هارَ

صُبْ به صبح شخص ِ حضرت شهردار

 

كاميون دارو تاكسي دار راضي

از گلُ وآج لاستيكِ گُل دار

 

اگه بارندگي بَبُو يك روز

يهو از آسِمون بِيا رگبار

 

ذرّه اي اُوْ و گِل دَني جايي

ذره اي لََكْ نَمِفْتِه رو شِلوار

 

شهرِ بازي بَساخته شهرداري

زير گَلْ گُنْگَك و هُمَندِ چنار

 

خلاصَه تا ني اِي خودت بِيْني

نَمُني باور اين هَمَه گفتار

 

از چنين ماجَرا به خود بيمَمْ

كه چرا من بيخور كِدَم اين كار

 

اثاث جمع كِدَم بيام به وطن

گرچه مستاجري كدم ده بار

 

از گيلاوند كه بيمَمْ اين ورتر

بوتم اي بو غلط بيمَمْ انگار

 

كجه اين جاده خط كشي دار بُو

كجه بُو اون چراغ قرمز دار

 

مين ِ باغچه كنار خيابونِش

پُر بُو از گُل زِهي به اين گل كار

 

گل ياس سفيد و زرد و بنفش

بُتّه هاي ملوَن ِ بي خار

 

از سفيدي مُوزو دو تا چشمَ

انگاري بو مَلافَه با چَلْوار

 

بس كه هانيستِه شوپَرَك روي گل

ببه رنگين تر از خودِش گلزار

 

موت يكي كه دَكاشتِه شهرداري

جنگل سروْ دورِ درياچِه تار

 

از لوءِ رودخُنَه پيادَه رو بو

تا كه رد مُبو از كنارِ حصار

 

از فرامه تا نزديكِ اورَه

همه يك سر بو دَكَّه و بازار

 

مشكيجه واقعا كه مشكي بو

مُبُو الان باهِش بوتَنْ بُلوار

 

هَمَه جا بو تميز و جارو كِدَه

دَنَبو يك دونَه ته سيگار

 

اُو روبار بُوءِ فاضلاب نَمِدا

بو ز صافي مثال اسك نگار

 

مين باغ ها قناري و بلبل

غَلاجُ و كَشْكرك دبو وُ چنار

 

كوچه هاي فرامه اسفالت بو

دَنَبو مين جو كدو و خيار

 

سَر قَلَه هر چي داشت خنه قديمي

هَمَه سنگي نما بو و روكار

 

هَمَه جا لولَه كشي ِ گاز بو

نَميَرْزي يه بشكه نفت دوزار

 

داشت دمِ شهرَ جو مُبو سدّي

طبق دستور شخص ِ استاندار

 

كه بَشو زير كشت گندم و جو

زمين ِ اطرافِش ببو پر بار

 

برق ِ شَهرَه از اون كُنَنْ تامين

سال تحويل يِهو نباشي خمار ⁽²⁾

 

تاكسي ها دنبال مسافر بَنْ

از مسافر نَبُو صفي چو قطار

 

شهرِباني نَبو به اين صورت

بوْ محلِّش حَوالي ِ سرهار

 

داشت يه دونَه دانشگاهِ گُندَه

رشته ها و پذيرش بسيار

 

عسلش عينهو شراب بهشت

نمبو جنگل دِيَه قاطي با لار

 

پُليسِش ناظمِ ترافيك بُو

هِيْ نَموت خاوري بِزن به كنار

 

مين اين فكر و مين اين روا

يِهو از بيهوشي بَبَم هوشيار

 

پِسَرم بيمو بالاي ِ سر من

مَنَ از خوءِ ناز بَكِد بيدار

 

يك سُقُلمَه بَزو زيرِ كش ِ من

بوت كه بابا پاباش بَشو سركار

 

اي صبا خوش خيال باش و بَمُون

مين اين فكرِ جاودانه زار

 

اگه در خُو تو بيني آبادِه

بَبِه آزاد و پكا از زنگار

                           شنبه – 1368/7/1

 

(1)     ضرب المثل: كوش جاري كين به كين كوش هَوُو ديم بَه ديم = كفش هاي جاري ها پشت به هم است و كفشهاي هوو رو به هم.

(2)     سال تحويل ( عيد نوروز) سال 68 درست در لحظه تحويل سال برق دماوند رفت ودر خاموشي مردم سال را تحويل كردند.