با شاعران قديم دماوند

خوبان كه بسي بي سر و سامان دارند

دامان تو بر كف چو غلامان دارند

آنانكه نبود دسترس دامنشان

امروز ترا دست به دامان دارند

                                               صهباي دماوندي در قرن دوازدهم

-------------------------------------------------------------------------------

حاشا به كسي شكايتي از تو كنم

با شكوه بي نهايتي  از تو كنم

آنكس كه به داد من رسيد غير تو كيست

پيش تو دگر شكايتي از تو كنم

                                               صهباي دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

زاهد به كعبه رفت و برهمن به بتكده

عاشق هنوز معتكف آستان توست

                                               سائل آهي  (قرن دهم)

-------------------------------------------------------------------------------

اي پرده ز روي آتشين افكنده

آتش به سراي  عقل ودين افكنده

از ناز درابرويت كه چين افكنده

سبحان الله چه نازنين افكنده

                                               سائل آهي ( قرن دهم)

-------------------------------------------------------------------------------

آهسته كشم آه ز جور تو مبادا

پيكان تو از سينه افگار برآيد

                                               نشاط دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

ما شيشه ي شكسته دل را گداختيم

از بهر دين رُخت آئينه ساختيم

                                               ملامحمد نشاطي دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

تار زلف افتاده بر رخسار جانان من است

يا مگر بر روي آتش رشته جان من است

                                               شجاعي دماوندي(سيف الحكما)

-------------------------------------------------------------------------------

چه مياراست مشو كنده ميگه در مزنه

اگر من حق مزنم مشته و خنجر مزنه

كافر و گور و مسلمون همه ر بزمايه

راستش اينه كه ترازوي همشون سرمزنه

                                               ملاسحي طهراني

-------------------------------------------------------------------------------

دل صاف و دل بي كينه اي يار

ميا با آدمي از اشكم مار

من اي سيركدم درلو روبار

كه به مشكيجه صاف و تار و تار

                                               لئالي دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

 دلم گرهايت اويا رب چه سغدي

سياه كد روزم اشك اين دوروزي

منه ان او خراب اني تش بسوزند

زمن بوريج مترسم كه بسوزي

                                               لئالي دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

لئالي جان تنت گر هسته رنجور

بشو شكر خدا ركن همه جور

كه از اين چرك دنيا پاك ماشي

مشون رخت چركه با هلاشور

                                               لئالي دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

تويي ليلي و من بيچاره مجنون

روم از عشق تو در كوه و هامون

روم از عشق تو صحرا گزينم

چنان گريم كه از چشم آيدم خون

                                               دهقان كيلاني

-------------------------------------------------------------------------------

چه بودي گر قلندري شدم من

به پاي قصر دلبر مي شدم من

گريان بگيرم دامنش را

به پايش همچو قنبر مي شدم من

                                               دهقان كيلاني

-------------------------------------------------------------------------------

زهي به شوخي گرفته چشمت به قصد جان و دل و سرو من

گمان ز ابرو، سنان ز مردگان، ز غمزه تيرو زنار خنجر

غبار كويت، خيال رويت، ملال عشقت، خدنگ كينت

به ديده نور و به دل سرور و به جان حضور و به سينه درخور

                                               وصلي ساراني

-------------------------------------------------------------------------------

به استقبال قدّت سرو را رفتار بايستي

به تعريف دهانت غنچه را گفتار بايستي

                                               علامه شهيد اميرمحمد يوسف دماوندي (خُلقي)

-------------------------------------------------------------------------------

اهل سفر

روزگاران رفت و ره تنها نماند

       كاروانها رفت و ره برجا نماند

ميزبان راه است و ما اهل سفر

       لحظه اي بيني كه از تن نا نماند

                                               محمد شريف خطيبي گيلياردي

-------------------------------------------------------------------------------

آنكه محراب دو عالم گوشه ابروي اوست

در دل هر ذره پنهان آفتاب روي اوست

                                               محمدحسين نورس دماوندي

-------------------------------------------------------------------------------

غم خود را چو با آن نرگس مستانه مي گويم

رود در خواب پندارد كه من افسانه مي گويم

                                               فكري دماوندي